بعضی از خواننده های وبلاگ ای دی شونو دادن تو لاین باهاشونم خیلی برام جالب بود بعضیا رو که کم کامنت میزاشتن من فراموش کردم اما اونا جوری با من چت می کنن که انگار من دوست خیلی صمیمیشون هستم . بعدا که فکر کردم دیدم خب من تمام زندگیمو اینجا نوشتم و طبیعیه که کسی که اینجا رو خونده با من اشنا شده ولی همه یه جور خیلی صمیمی باهام حرف میزدن خوشم اومد و خیلی برام جالب بود. این پستو گذاشتم که اولا بگم زنده ام و دوما بگم من همه خواننده های وبم رو دوست دارم حتی اونهایی که کامنت زیاد نمیزارن ولی همیشه همراه من بودن. امیدوارم موید و موفق باشید
زهراهای عزیزم که وبلاگتون رو بستید و رفتید یه خبری بمن بدید که کجایید؟ زهرا ی دلتنگ من نمیتونم به مکان جدیدت بیام نمیدونم چرا ؟یه چیزی این وسط اشکال داره